39. Złowrogi Zwierzak

 — Czy mnie wzrok nie myli, czy ten pies ma trzy głowy?! – wrzasnęłam, podskakując gwałtownie na postrzępionym siedzeniu. 

— Pocky, patrz do przodu... 

— Do przodu?!  On jest z tyłu!

— Na Merlina Pauline, SIEDZISZ PRZED KIEROWNICĄ!

   Odwróciłam się w samą porę, aby zobaczyć jak tuż przed nami w morzu pokrzyw wyrasta wielkie drzewo.

    Szarpnęłam za kierownicę i Ford Anglia zakręcił raptownie, jakby na karuzeli, po czym zatoczył się, zachybotał na boki, a drzwiczki po stronie Teda otwarły się ze zgrzytem i drasnęły o pień, o mało co nie wypadając z zawiasów. Dalej jednak samochód wystrzelił sam, mknąc wśród chaszczy niczym Błyskawica... jeżeli mowa o prędkości, a nie o precyzji jazdy, rzecz jasna. Wokół nas wszystko się trzęsło i naprawdę trudno było mi się nie dziwić, że przy takiej szybkości nasz pojazd nie gubi po drodze poszczególnych części, widocznie jednak musiał być obłożony naprawdę niezłymi czarami, jeżeli do tej pory utrzymał się w jednym, nawet jeśli mocno podniszczonym kawałku... Teddy zatrzasnął obluzowane drzwi, przy okazji pozbywając się ostatnich kruszyn szkła pozostałych w miejscu okna, dobrze o tyle, że brakowało jedynie szyby, a nie całych drzwi...

   Mieliśmy jednak poważniejszy kłopot, większy nawet od rozpadającego się wraku, w którym mnkęliśmy przez las – ponieważ tuż za nami pędził najprawdziwszy trójgłowy pies.

    Jadowite pokrzywy bynajmniej nie robiły na nim większego wrażenia. Ich liście fruwały wokół jego łap, kiedy podążał za nami długimi susami. Ogromna bestia miała ogromne pazury, ogromne zęby, a najogromniejsze wypełnione nimi pyski – trzy wielkie paszcze kłapiące raz po raz, warczące i szczekające wściekle, marszczące trzy mokre nosy, nad którymi świeciły się trzy pary ślepi, wszystkie wyrażające jednakową rządzę mordu. Nic dziwnego, że dementor zwiał, mimo iż żadne z nas nie wezwało patronusa! Może nawet nie chodziło o samochód? Dementorzy słabiej wyczuwają zwierzęta, ale jak tu nie wyczuć aż trzech wielkich łbów? Zorientował się, że i tak nie zdąży nam wyssać dusz, zanim wielki zwierz kręcący się nieopodal, nie dopadnie naszych ciał... A i tak już przecież nieźle się pożywił. 

   Oddać parę dobrych wspomnień to jedno, ale dać sobie odgryźć rękę wielkiej uzębionej paszczy to drugie. Coś obawiam się, że w tym przypadku nawet czekolada już by nie pomogła... 

    Podskoczyliśmy parę razy aż pod sufit, kiedy auto przetoczyło się po jakichś nierównościach. Sprężyny w starych fotelach wydały z siebie kakofonię przeraźliwych skrzypnięć i jęków.

     Ted zapomniał już chyba nawet o dementorze. 

   — Pocky, prowadź! – krzyknął, samemu przełażąc na tylne siedzenie. Wdępnął przy okazji w niebieskie płomienie, które wcześniej powypadały nam z rąk na podłogę, a jego szata wciąż ociekała piwem kremowym, które chlusnęło na nas z butelki Vicky, w chwili gdy samochód ruszył, ale widocznie Ted nie dbał już o nic, kiedy wyciągnął zza pazury różdżkę i przypadł do potłuczonej tylnej szyby auta. – Victoire, różdżka... 

   Victa wyjęła różdżkę i wycelowała ją w wylot w tylnej szybie samochodu. 

    Zamiast chwytać za kierownicę, wytrzeszczyłam na nich oczy jak na świrów. 

— JA mam prowadzić?! Niby jak?! – Przez przypadek trąciłam kierownicę łokciem, czym spowodowałam nagłe przebudzenie klaksonu, który wydał z siebie głośny, nieprzyjemny dźwięk. – To auto doskonale samo się prowa...

    W tym jednak momencie przed nami wyrosło kolejne wielkie drzewo, a ja ledwo co zdołałam złapać za kierownicę, aby je wyminąć. 

   — DOPRAWDY?! – wrzasnęła Victoire, a z jej różdżki wytrysnął snop iskier, kiedy Ford Anglia znów zachybotał niebezpiecznie. – Może i prowadzi się samo, ale nie uważa na drzewa! Pewnie myśli, że sobie z nimi poradzi, skoro przeżyło spotkanie z Wierzbą Bijącą... ale za to MY raczej sobie nie poradzimy!

— Myślisz, że lepiej rozpoznaję przeszkody od niego? – odkrzyknęłam, siłując się z pedałem gazu. — Równie dobrze mogłabyś posadzić za kierownicą pijaną Brendę zamiast mnie! 

   Chociaż chyba nawet Brenda byłaby lepszym kierowcą. Brenda, która spała sobie teraz smacznie w dormitorium Ravenclatwu, milion lat świetlnych stąd...

— Nie gadaj tyle tylko JEDŹ! – wrzasnął Ted.

— No jasne... – mruknęłam ze złością, zwracając nos w stronę kierownicy. Teraz mogłam ocenić odległość dzielącą nas od psa jedynie na podstawie głośności jego szczekania... Cóż, to że słyszałam go, a nie widziałam, jakoś nie szczególnie pomagało mi skupić się na zadaniu.

   Spojrzałam na tarczę samochodu, wypełnioną tymi wszystkimi licznikami, przyciskami i gałkami. I co tu robić? Pedał gazu był praktycznie bezużyteczny, skoro Ford Anglia sam już go uruchomił. Żadnego zaklęcia na większe przyspieszenie tak dużego obiektu nie znałam, a nawet jeśli, to co to miałoby za sens, gdybyśmy chcąc uniknąć śmierci w trzech pyskach i tak zginęli w wypadku samochodowym? Jedyne co mogłam na razie robić, to omijać drzewa, mimo to zaczęłam nagle żałować, że nigdy nie przyglądałam się lepiej w jaki sposób tata prowadzi auto... Ale przecież od czego jest magia? A gdyby tak...

   — VICTOIRE? – przekrzyczałam warkot trzech głów psa i Forda Anglii. – Nie wspominałaś czegoś o jakimś czujniku niewidzialności?!

    Victa odwróciła się na siedzeniu na ile pozwalały jej na to ciągłe próby trafienia w psa jakimś zaklęciem.

— Nawet jeśli, to nic z tego! On i tak nie działa!

— A czy nie mówiłaś też czegoś o lataniu?

— Nawet jeśli, to też już raczej nie zadzia...

    Nie dokończyła, bo przerwał jej Ted, który akurat ten moment wybrał sobie na wystrzelenie z różdżki chybionej o cal Drętwoty.

     Czerwony promień minął o włos środkową głowę bestii i zniknął gdzieś w wysokich pokrzywach. Ted zaklął ze złością.

— JEDŹ PO PROSTU MIĘDZY DRZEWA, MOŻE GO ZGUBIMY!

   Czując narastające wątpliwości w kwestii powodzenia tego planu, uniosłam się lekko na siedzeniu, aby dojrzeć cokolwiek przed sobą, lecz w tym samym momencie samochód podskoczył i rąbnęłam głową prosto we wgniecony sufit.

   — Naprawdę chcecie mi powiedzieć, że nie istnieje żaden rodzaj czarów, który by nas ocalił?! – wrzasnęłam ze złością, opędzając się przy tym od Kłębopiórki, która wirowała wokół mojej głowy jak oszalała, co niekoniecznie korzystnie wpływało na moje zszargane nerwy.

— Tak! – odkrzyknął Teddy, starając się ponownie wycelować różdżkę. – Więc może postaraj się myśleć jak mugol i po prostu wjedź między drzewa...

— MAMY CZUJNIK NIEWIDZIALNOŚCI I MOŻLIWOŚĆ LATANIA, A MAM MYŚLEĆ JAK MUGOL?!

    Tym razem samochód sam w porę zakręcił, choć właściwie nie wiadomo przed czym, za to zrobił to tak ostro, że Victoire aż zleciała z siedzenia.

— SREBRNY GUZIK! – wrzasnęła tylko.

   Obróciłam się jak fryga i w tym samym momencie Kłębopiórka wleciała mi prosto na twarz.

— Chcesz zginąć, ty głupia sowo?! – wyrzuciłam z siebie w stronę ptaszka, który wciąż sprawiał wrażenie, jakby zwariował ze strachu. – Bo jeżeli nie to się uspokój!

— Wciskasz czy nie?! – dobiegł mnie głos Victy nadal z podłogi.

    Ford Anglia jechał teraz tak dziko, że nie mogła nawet wrócić na siedzenie żeby nie zatoczyć się i ponownie nie upaść ciężko na pełną podskakujących płomyków podłogę. Ted natomiast rzucał się z jednego końca fotela na drugi, wciąż strzelając w krwiożercze trzy głowy chybionymi zaklęciami.

     Ostatni raz odgoniłam ręką spanikowaną Kłębopiórkę i obrzuciłam spojrzeniem rząd guzików na tarczy przede mną. Wśród nich był jeden mały i srebrny – według mnie dokładnie taki jaki powinien być guzik do znikania – nie rzucający się w oczy, jakby trochę przezroczysty i sam przez to wtapiający się w otoczenie, pośród innych kolorowych przycisków i gałek. Już miałam go wcisnąć, kiedy nagle zawahałam się. Skąd właściwie miałam mieć pewność czy rzeczywiście był to domniemany dopalacz niewidzialności, czy mogłam liczyć na własną powierzchowną ocenę w tej kwestii? Gdybym jeszcze pomyliła go ze zwykłym uruchamiaczem klimatyzacji, czy czegoś równie zwyczajnego – ale przecież to był czarodziejski samochód! A co jeżeli wcisnę guzik, a moje siedzenie wyleci w powietrze, albo poodpadają koła, albo z rury wydechowej buchnie pióropusz ognia? No cóż, to ostatnie może przynajmniej osmaliłoby bestii jej trzy nosy...

   — PAULINE! – wrzasnęła Victoire.

   W tym samym momencie zacisnęłam oczy i mocno wcisnęłam guzik.

   Mała eksplozja wstrząsnęła całym samochodem. Otworzyłam oczy. Nic się nie wydarzyło! Tylko Ted przerwał na chwilę rzucanie zaklęć.

   — Przecież mówiłem, że tak będzie! Musisz myśleć jak mugol!

— Sam myśl jak mugol! – warknęłam. – Masz może pod ręką jakieś trzy kagańce?!

    Victoire otarła strużkę krwi ze swojego czoła. Wyglądała, jakby miała ochotę zemdleć.

— Dogania nas... – wyjąkała słabo.

      Spojrzałam za siebie i aż ciarki przeszły mi po plecach. Nie widziałam już psa. Widziałam tylko trzy wielkie kłapiące zębami paszcze, które wypełniały teraz całą przestrzeń za tylną szybą, zasłaniając wielkie morze pokrzyw...

       I nagle wysokie jadowite łodygi groźnych roślin przestały chłostać kłującymi liśćmi boki samochodu. Oderwałam wzrok od paszcz, całkowicie oszołomiona. Wielka pokrzywowa łąka skończyła się i wjechaliśmy między drzewa... Szybko złapałam za kierownicę, szarpnęłam nią jeden raz, drugi i trzeci... Nie, teraz pies już na pewno nas dogoni... Wciąż wymijałam drzewa, spod strzaskanej maski auta buchały kłęby pary, wielkie krople deszczu waliły we wgniecony dach auta i wpadały do jego wnętrza przez potłuczone okna...

    Aż w końcu zorientowałam się, że szczekanie trzech łbów nagle jakby znacznie się oddaliło. Nie mogłam się odwrócić aby się przekonać, na ile udało nam się zwiększyć dystans między nami a niechybną śmiercią, zrozumiałam jednak, że takie zagęszczenie drzew działa na naszą korzyść, ponieważ ogromnemu psu z trzema głowami o wiele trudniej było teraz poruszać się po lesie niż małemu, nawet jeśli strzaskanemu autku, przetaczającemu się przez potężne korzenie i ślizgającemu się w grząskim błocie. Wycieraczki, które do tej pory pracowały jak opętane, zwolniły nieco, gdy przez  korony drzew deszcz przestał padać tak gęsto. Wciąż zajęta ostrym wymijaniem drzew, zerknęłam w podtłuczone lusterko na Victoire i Teda.

   — Widzicie je... to znaczy go? – Wciąż miałam pewne trudności z zaakceptowaniem przynależności trzech głów do liczby pojedynczej.

    Victa, która w końcu wgramoliła się jakoś na siedzenie, pokręciła głową. Ted opadł na miejsce obok niej, opuszczając różdżkę.

   — Teraz – wydyszał. – Wciśnij dopalacz niewidzialności!

— Ale on nie działa...

— Więc ty zadziałaj!

      Nie wierząc, by miało to jakikolwiek sens, wcisnęłam srebrny guzik. Gdy ponownie nic się nie wydarzyło, zrobiłam to po raz drugi, trzeci, czwarty... dwunasty... Nagle ściany samochodu zamrugały mi przed oczami, po czym znikły na moment, potem znów się pojawiły...

   — Coś się dzieje! – Teddy wyglądał na wyraźnie uszczęśliwionego.

— Tylko ciekawe co – mruknęłam, z niepokojem obserwując zjawisko zachodzące wokół mnie. Samochód raz po raz znikał, to się pojawiał, silnik charczał coraz bardziej, spod maski poczęły buchać  kłęby pary...

    — Polana przed nami! – krzyknęła Victoire, wskazując ręką do przodu.

    Zmrużyłam oczy, starając się skupić rozproszony przez znikające auto wzrok na czymkolwiek, co znajdowało się za coraz większą chmurą dymu... Do warkotu silnika dołączyło nagle jakieś inne ohydne warczenie... trójgłowa bestia przedzierała się ku nam przez chaszcze...

    — TERAZ! – wrzasnęła Victoire. – LEEEEĆ!!

— ALE JAK?!

    Niestety, było już za późno.

    Rozpędzony Ford Anglia błyskawicznie przejechał przez całą długość polanki, po czym z łoskotem rąbnął prosto w drzewo.

    Siła uderzenia niemal nie sprawiła, że wyleciałam z auta przez tylną szybę. Przed oczami zawirował mi najpiękniejszy korowód gwiazdek jaki kiedykolwiek widziałam, a w tyle czaszki zapulsował mi tępy ból, potęgując wrażenie, jakby mój mózg zalała fala krwi. Marząc, aby jutro razem z Tedem i Victą zjeść śniadanie w Wielkiej Sali składające się z jajka na miękko i złocistych tostów, z trudem udało mi się uchylić powieki, aby zobaczyć w jakim stanie są ich martwe ciała... ale nie zobaczyłam żadnych ciał. Nie zobaczyłam też samochodu i przez krótką chwilę zastanawiałam się, gdzie też Ford Anglia mógł zawędrować, skoro nadal czuję, że leżę rozwalona na jego niewygodnym, postrzępionym siedzeniu... i wtedy spojrzałam na swoje kolana. Ich też nie było! A przecież doskonale czułam ból wszystkich obtarć i siniaków.

        Jakie to wszystko było dziwne.

    Dziwne było też to, że tak jak nie widziałam samochodu, tak też mój wzrok doskonale rejestrował wielkie trójgłowe monstrum, które w chwilę później pojawiło się na polanie... a raczej w mojej głowie, bo przecież nie istnieją takie psy! Pokręciłam głową z ociężałym niedowierzaniem, aż z tuzin dzwoneczków zadźwięczało mi wewnątrz czaszki. To na pewno jakiś niedorzeczny sen... Zaraz pewnie obudzą mnie wrzaski Brendy, jeśli nie Julii, która na pewno będzie znerwicowana z powodu wyników egzaminów...

        Nagle otrząsnęłam się zupełnie.

        Dlaczego ten pies skacze do góry wyraźnie wściekły? I dlaczego nagle znalazłam się na wysokości drzewa? Czemu cały świat wokół mnie trzęsie się tak niemiłosiernie? Czyżbym już umarła?...

       I prawie dostałam zawału, kiedy z tyłu rozległy się głosy Teda i Victoire:

— LECIMY!

   Cóż, wciąż ich nie widziałam, ale po ich entuzjazmie łatwo było się zorientować, że znieśli stłuczkę z drzewem o wiele lepiej niż ja.

   I rzeczywiście, mieli rację. Lecieliśmy... a raczej chybotliwie wznosiliśmy się w górę, coraz wyżej i wyżej... czym Ted i Victoire byli wyraźnie zachwyceni, czego również nie można było powiedzieć o mnie. Wciąż czułam się dziwnie oślepiona, a przez to ogłupiała, w czym raczej nie pomagało mi miarowe wzlatywanie w powietrze – nic dziwnego, że jedynym odczuciem jakiego byłam teraz pewna, było przerażenie i nasilające się mdłości.

   A co jeżeli niewidzialne drzwi są otwarte, a ja wypadnę przez nie prosto na gałęzie drzew, albo co gorsza, na polankę z rzucającym się na niej trójgłowym psem? Ostrożnie wymacałam drzwi obok siebie, po czym syknęłam z bólu – skaleczyłam palec o ostrą krawędź potłuczonej szyby okna. To jednak utwierdziło mnie już ostatecznie w przekonaniu, że nic mi nie grozi, a gdy chłodny nocny wiatr uderzył mnie w twarz, wywiał ze mnie cały strach.

   Naprawdę lecieliśmy! I do tego byliśmy niewidzialni! Spojrzałam w dół, poprzez swoje przezroczyste kolana. Trójgłowy pies zniknął, jak i ponura polanka, na której się rozbiliśmy – a nad nami roztaczało się ciemnogranatowe niebo upstrzone tysiącem gwiazd. Za moimi plecami rozległy się okrzyki uciechy Teda i Victy:

— UDAŁO SIĘ!!

— ŻYJEMY!

    Ford Anglia wyrównał lot i trzęsienie się świata wokół mnie ustało zupełnie. Płynęliśmy pod gwiazdami i szarymi chmurami, zza których wyjrzał księżyc, niby cienki odłamek lustra odbijającego blask słońca, nadając mu dziwnej i smutnej powagi, rozlewającej się księżycową tajemniczością na ciemne korony drzew Zakazanego Lasu, które powstrzymywały poświatę od dalszej wędrówki w głąb puszczy. Cudowny wiatr wygładził nam twarze i po chwili śmialiśmy się wszyscy troje, Victoire, Teddy i ja, wciąż niedowierzając, by to wszystko mogło dziać się naprawdę – a gwiazdy wtórowały nam, niby błyszczący się na niebie chór dzwoneczków, wypełniających nie tylko nocny firmament, ale i nasze głowy. A pod nami roztaczał się las, aż po horyzont, gdy nagle...

   — Hogwart! – zawołała Victoire.

   Zza drzew wyłonił się wielki ciemny kształt. Wysokie wieże i strzeliste wieżyczki Zamku Hogwart rozpruwały podniebne poduszki z chmur, jakby liczyły na deszcz z gwiazd. W żadnym z okien nie paliło się światło... poza... tak, coś majaczyło w Wieży Ravenclawu! Zanim jednak zdążyłam podzielić się tym spostrzeżeniem z Tedem i Vi, coś zaczęło się psuć.

     Zapas niewidzialności w dopalaczu nieużywanym od lat, zaczął dobiegać końca. Obmierzłe wnętrze auta poczęło mrygać mi przed oczami, po czym Ford Anglia znów stał się widzialny, w całej swej zdewastowanej okazałości. Spojrzałam w potłuczone lusterko – wyglądałam okropnie. Potem skierowałam wzrok na Teda i Victę.

    Oboje wyglądali jak po przedwczesnym zgaśnięciu kolorowego fajerwerku.

   — No to... – odchrząknęłam lekko. – Jaki obieramy kurs?

   Victa milczała. Ted się zawahał.

— Jak sądzicie, ile wynosi prawdopodobieństwo, że to ten pies był Złowrogim Zwierzakiem? – zapytał niepewnie.

   Vicky skrzywiła się lekko.

— Gdyby to był on, Cristal zostałaby pożarta w trzech częściach...

— Ale jeżeli to nie ta bestia, to co? – zniecierpliwił się Ted. – Słyszałem, że Hagrid już dawno temu oddał tego swojego Puszka do Grecji, więc skąd ten psiur w ogóle się tu wziął? Puszek stęsknił się za Hagridem i przywędrował tutaj aż z Mykonos? A może raczej to Boorack sprowadził tutaj tego powtora, żeby za jego pomocą zdobyć trochę krwi jednorożca? – zakończył takim tonem, jakby utrafił w sedno.

   Victa zrobiła sceptyczną minę.

— Po pierwsze: wątpię, by trójgłowy pies mógł dopaść jednorożca w tak zarośniętej części lasu...

— ...dlatego zdążył go tylko drapnąć, zanim jednorożec zwiał! – przerwał jej uparcie Ted.

— ...a po drugie – ciągnęła Victoire, jakby w ogóle go nie usłyszała – podczas Drugiej Wojny wokół szkoły strażowali dementorzy i Bóg wie co jeszcze trzymano w lochach, gdzie torturowano uczniów! Przecież wtedy połowa takich bestii zaliczała się do armii śmierciożerców...

— Fajne zwierzątka zostawili nam w tym lesie ci śmierciożercy... – mruknęłam.

   Ted nie skomentował tego, nie wiadomo czym już urażony – czy wspomnieniem o Drugiej Wojnie Czarodziejów, czy o dementorach.

   — Więc co robimy? – podjęłam.

   W tym momencie postarałam się nie patrzeć na Zamek z przesadną tęsknotą.

— Moim zdaniem powinniśmy wracać – powiedział poważnie Ted.

    Spróbowałam nie spojrzeć na niego z przesadną wdzięcznością.

— To jasne, że już nie znajdziemy tego jednorożca – dodał Teddy, patrząc w dół na ciemne wierzchołki drzew. – A po tym wszystkim co nas spotkało, bez sensu w dalszym ciągu narażać życie…

    Nawet Victoire nie próbowała już oponować. Westchnęła tylko i zrobiła żałosną minę małej dziewczynki, którą zasmucił fakt, że już nigdy nie zobaczy swojego jednorożca na tęczy i w słońcu.

    I mimo tego, że w przeciągu kilku godzin o mało co nie zostałam postrzelona przez stado centaurów, moja dusza omal nie została ze mnie wyssana, a ja cała pożarta przez setkę wygłodniałych akromantul, trolla górskiego oraz trójgłową bestię – poczułam nagłe ukłucie żalu. Gdzie mogła być Cristal? Czy nie było żadnej nadziei na jej odnalezienie, ponieważ była już martwa?...

   Teddy również miał niewyraźną minę. Chyba próbował zrobić jakiś dziwaczny gest pocieszenia w stronę Victoire, ale zaniechał tych żałosnych prób w chwili, gdy samochód podskoczył lekko, jakby specjalnie oszczędzając mu trudu. Odwrócił się w moją stronę z kwaśną miną.

   — Może ja teraz poprowadzę.

   Tym razem nie powstrzymywałam się już przed wyrażeniem swej wdzięczności. Zamieniliśmy się miejscami, podczas gdy samochód wznosił się lekko i opadał, jakby nie podobała mu się ta wymiana wnętrzności. Usiadłam na miejsce koło Victy, z którą wymieniłam ponure spojrzenia – po czym każda z nas odwróciła wzrok w stronę swojego okna. Jeżeli mam mówić szczerze, czułam się zupełnie tak jak wyglądałam, czyli okropnie. Jakbym miała dziecko, które zostawiałam właśnie w środku lasu na pastwę losu… Ale przecież co więcej mogliśmy zrobić?

   Ted zajął miejsce kierowcy, odetchnął głęboko, po czym zaczął zginać i rozprostowywać palce u rąk, jakby był pianistą przygotowującym się do koncertu.

   — No to… kurs na Hogwart! – mruknął jakby do siebie, po czym położył dłonie na kierownicy – i w tym momencie stało się dla nas wszystkich jasne, że tej nocy już nigdzie nie zalecimy.

   A dlaczego?

   Odpowiedź jest bardzo prosta.

   Otóż zaczęliśmy spadać.

   Upstrzone gwiazdami niebo zawirowało nagle za oknami, kiedy Ford Anglia przechylił się ostro do przodu, a we wnętrzu samochodu na nowo rozpętało się piekło. Ja i Victoire, wyrwane brutalnie z ponurej zadumy, wcisnęłyśmy się w fotele, Kłębopiórka ponownie dostała ataku szału, butelki po piwie i błękitne płomyki poleciały prosto w tylną szybę, a najwięcej zamieszania (nawet więcej od Kłębopiórki!) robił Ted, waląc różdżką w kierownicę i wyjąc:

   — STOP!...STOP! STOOOP!!!

   Ale po chwili i on został zagłuszony wysokim i rozdzierającym dźwiękiem, który wydobył się z naszych gardeł. W końcu (po raz drugi tej nocy) walnęliśmy prosto w korony drzew, Ford Anglia zwalił się na jakiś konar, spadał z jednej gałęzi na drugą… Tysiące nietoperzy i innych latających stworzeń poderwało się w powietrze wokoło… Gałęzie łamały się pod nami jedna po drugiej, otoczyły nas kłęby pary, pryskały na nas z okien resztki szkła… Uszy wypełniły mi szum i trzaski, aż w końcu wydostaliśmy się z korony drzewa, ale do ziemi wciąż jeszcze mieliśmy parę metrów…

   — ARRESTO… MOMENTUM…!

   Zamknęłam oczy, przygotowana na kolejny wielki wstrząs.

   Ale eksplozja nie nastąpiła. Poczułam za to, jak wszystko wokół mnie nagle spowalnia: fruwające we wnętrzu odłamki butelek, Kłębopiórka, gałązki i liście – a samo powietrze jakby stężało, podczas gdy ja stałam się dziwnie lekka, jakbym gdzieś zgubiła cały swój ciężar.

   Otworzyłam oczy akurat w chwili, w której lądowaliśmy prosto w krzaki jeżyn – ale za to tak bezboleśnie, jakby jakaś dobrotliwa wielka ręka postawiła tam troskliwie nasz samochodzik.

    Spojrzałam na Victoire, która wyglądała na tak samo zdziwioną i oszołomioną jak ja – i dopiero po chwili zarejestrowałam poranioną i brudną twarz Teda, zadyszaną, ale i szczerzącą się szeroko w naszą stronę.

   — Zaklęcie Poduszkujące! – wyrzucił z siebie, na widok naszych min. – Nigdy jeszcze go nie używałem, nie miałem pojęcia, czy się uda… ale udało się!

   Victoire wytrzeszczyła na niego oczy tak, jakby na jego miejscu zobaczyła co najmniej Merlina.

   — Arresto Momentum? I użyłeś go pierwszy raz?... – w jej głosie pobrzmiewał prawdziwy podziw.

— Jak ty to powiedziałaś…? „Uroda nie zawsze idzie w parze z głupotą”? – Teddy wyszczerzył zęby jeszcze szerzej. – To takie dziwne, że jestem równie mądry jak i urodziwy?

   Vicky tylko parsknęła śmiechem o lekko ironicznym zabarwieniu, może dlatego, że Ted wyglądał tak, jakby odbył brutalny mecz quidditcha w każdych możliwych warunkach pogodowych, trwający co najmniej przez pół roku.

   — Świetnie, tylko co teraz? – zapytałam, próbując przywołać trochę trzeźwości. – Oczywiście, gratuluję ci twoich znakomitych umiejętności, Tedzie Lupinie, ale jedno muszę powiedzieć jasno i wyraźnie: JAK MOŻNA BYĆ TAK BEZNADZIEJNYM KIEROWCĄ?!

   Teddy tylko uniósł brwi.

— Jakbyś nie zauważyła, ocaliłem nas właśnie od niechybnej śmierci…

— MIAŁEŚ NAS ZAWIEŹĆ DO HOGWARTU, IDIOTO!

— No właśnie – odezwała się Victoire. – Ale jesteśmy nadal w lesie, więc Pocky, nie drzyj się tak. – Ostatnią część zdania wypowiedziała szeptem.

   Zamilkłam, zorientowawszy się, że Victoire ma rację. W końcu już chyba dosyć potworów wywabiliśmy tej nocy z ich nor i kryjówek…

   Kryjówek…!

— Czy my… – zaczęłam powoli. – Czy my przypadkiem nie jesteśmy znowu przy Kryjówce?

   Wysiedliśmy z samochodu. Wokół nas rosły gęste krzewy jeżyn… i to dziwnie znajomych jeżyn. Wydostaliśmy się z krzaków i od razu natrafiliśmy na ślady kopyt w ziemi. W pierwszym ułamku sekundy już chciałam zawołać, że to ślady Cristal, ale zaraz poprawiłam się – to odciski kopyt centaurów, które tu były! A więc trafiliśmy do punktu wyjścia…

   — Nie jest tak źle – powiedziała Victoire, wyraźnie siląc się na dziarski ton. – Przynajmniej wiemy jak stąd trafić do Zamku. Może i zajmie to dłużej, ale mogło być gorzej…

   Zamilkła, a ja i Ted obróciliśmy się w miejscu, na ile pozwalały nam na to czepialskie gałązki krzaczorów.

   W ciemności świeciły na nas żółte oczy.

   No i brawo, Pauline! – pomyślałam w duchu. Trzeba było nie drzeć się na Teda, ale widocznie i bez tego byłam mistrzynią wywabiania leśnych bestii z ich leśnych domostw. Żółtooki zwierz ukrywał się w krzakach jak i pod osłoną ciemności, słychać było, jak jego łapy dziwnie miękko i delikatnie stąpają po podłożu… no jasne. Tak bezszelestnie potrafią się poruszać tylko mięsożerne drapieżniki, głupia dziewucho, która nie zasługuje na miano domu Ravenclaw! A już wszystko było tak pięknie… Wystarczyło tylko przejść kawałek drogi…

   W tym momencie chmura odsłoniła księżyc, którego światło jakimś cudem przedarło się przez gałęzie drzew i padło na tajemnicze stworzenie.

   Chyba równocześnie zaparło nam dech w piersiach, a strach opuścił nas całkowicie.

   Było to chyba najpiękniejsze zwierzę, jakie w życiu widziałam. Wspaniały wilk o cudownej sierści, w blasku księżyca błyszczącej srebrem, o oczach świecących złotem i dziwną rozumnością, której nie dostrzegłam nigdy w spojrzeniu żadnego innego zwierzęcia. Poruszał się wśród krzaków jeżyn tak płynnie i zgrabnie, jakby ostre kolce same go omijały. W końcu wyszedł na dróżkę tuż przed nami – po czym spojrzał wprost na nas.

   Przez chwilę jakby mierzył nas wzrokiem, niby oceniając stan naszej używalności, który notabene mógł być nieco wątpliwy zważywszy na nasz obecny stan psychofizyczny – po czym nagle podszedł do nas bliżej i wyraźnie pokręcił głową. Potem przeszedł kawałek dróżką i ponownie pokręcił łbem, zupełnie tak jakby nas przed czymś… ostrzegał…?

   Victoire postąpiła parę kroków do przodu, wpatrując się w wilka zmrużonymi oczyma. Jej włosy, choć potargane i noszące na sobie znamiona leśnej włóczęgi, zabłysły podobnym blaskiem do srebrzystej sierści zwierzęcia, gdy wkroczyła w plamę księżycowego światła.

   — Czy ten wilk… – zaczęła powoli, po czym odwróciła się w naszą stronę – … próbuje nam coś przekazać…?

 — To nie jest zwykły wilk! – powiedział Ted, podchodząc do niej. – To jest… – zawahał się przez moment. – To chyba jest tutejszy wilkołak.

   Victa natychmiast cofnęła się z przerażoną miną, ale Teddy szybko powstrzymał ją przed czmychnięciem w krzaki jeżyn. Srebrny zwierz wciąż obserwował ich bystrymi oczyma.

— Nie jest groźny! – uspokoił Victę Teddy. – Potomki wilkołaków są po prostu pięknymi wilkami… a poza tym słyszałem, że mają niemal ludzką inteligencję.

   I choć Victoire Weasley i Ted Lupin zgodnie nienawidzili wilkołaków, teraz podeszli do srebrnego wilka, jakby mieli do czynienia z zupełnie zwyczajnym, miłym psem, zanim jednak zdążyli całkiem się zbliżyć, wilkołak uniósł łeb i zawył – oj, jak zawył! – prosto w stronę księżyca.

   Ja, która właśnie miałam pójść w ślady Teda i Vicky, zatrzymałam się w pół kroku.

   — Czy on przypadkiem nie wzywa tu innych wilkołaków? – wyszeptałam ze strachem. – Tylko tych, no wiecie… ludziożernych?

— Ale w Zakazanym Lesie nie ma takich wilkołaków – powiedział Teddy takim tonem, jakby to było jasne jak słońce. – Takie plotki roznoszą akurat sami nauczyciele, żeby uczniowie trzymali się z dala od lasu.

— A ty skąd to niby wiesz? – obruszyłam się.

— Od babci oczywiście – odparł gładko Teddy Lupin. – Myślisz, że posłałaby mnie do szkoły, w której są wilkołaki?...

— Wobec tego skąd się tu wziął ten bjuti intelidżent wilczek? – zadałam celne pytanie.

— O to już pytaj profesora Albusa Dumbledore’a, bo to on pozwolił, aby mogły tu żyć krzyżówki wilkołaków – odparował Ted.

   Zanim jednak zdążyłam uświadomić mu, jakie to wkurzające, że ma gotowe odpowiedzi na wszystko, Victoire uniosła palec do ust.

— On chyba próbuje nam powiedzieć, żebyśmy nie szli dalej tą dróżką! – wyszeptała,

zdziwiona.

   Srebrny wilk natychmiast pokiwał gorliwie głową, jakby na potwierdzenie jej słów. Ja i Teddy spojrzeliśmy po sobie, sama nie wiem czym bardziej zdziwieni – tym, że ten niegroźny wilkołak rzeczywiście zachowywał się niemal jak człowiek i najwyraźniej rozumiał o czym mówimy, czy może tym, że zagradzał nam drogę powrotną do Zamku.

— To niby gdzie jego zdaniem mielibyśmy iść? – zapytałam ze zdumieniem.

   Srebrny wilk natychmiast podbiegł kawałek dróżką, wskazując łbem w głąb lasu.

— W głąb lasu?! – zawołał Ted, na chwilę zapominając o zachowywaniu ciszy nocnej w puszczy. — Ale czemu?

    Wilkołak rozejrzał się niespokojnie, po czym nagle odwrócił gwałtownie łeb, nastawił na sztorc uszy – i uciekł w krzaki jeżyn, zostawiając nas zupełnie samych.

   No świetnie. Gratulujemy, bjuti intelidżent wilczku.

   Victoire i Ted wymienili spojrzenia, chyba nie bardzo wiedząc, co robić.

— Może na drodze do Zamku czyha na nas jakieś niebezpieczeństwo? – zasugerowałam ostrożnie.

— A może kazał nam iść w głąb lasu, bo tam jest Cristal? – podsunęła Victa z nadzieją.

   Ted skrzyżował ręce, marszcząc czoło.

— Musiał coś usłyszeć, czego my nie usłyszeliśmy… Tylko co?

    W oddali nikły odgłosy szelestu czynionego wśród zarośli przez uciekającego długimi susami wilka. Nie wiedzieć czemu, przypomniał mi się Mrukot, który na początku tego roku szkolnego wyślizgnął się Dominique z rąk i również czmychnął w głębię liściastej i kolczastej dziczy. To było tak dawno temu…

— Wiecie co – odezwałam się. – Idźmy w stronę Zamku, ale załóżmy pelerynę niewidkę.

   Tak też zrobiliśmy.

    Wspominałam już, jak trudno jest się poruszać w pelerynie w kolczastych krzaczorach? Ostre gałązki zahaczały ciągle o niewidzialny materiał i po chwili dół peleryny zamienił się w marne, podarte strzępy, lecz mimo to szliśmy wciąż na przód i nawet Ted nie uważał za stosowne w tym momencie, aby narzekać z powodu zniszczenia jego mienia, choć mnie i Vicky również było żal niewidki – w końcu to w niej obrabowałyśmy Booracka i chociaż potem okazała się być dowodem obwiniającym Teda, czułyśmy jednak do niej pewien sentyment.

   W głowie cały czas przewijałam zachowanie pięknego wilka, wciąż interpretując je na różne sposoby. Może rzeczywiście nie powinniśmy iść w stronę Zamku? A może w głębi lasu naprawdę była Cristal? Ale czy to znaczy, że na naszej drodze znajdował się Złowrogi Zwierzak? W końcu to tutaj Klarensjo mnie kiedyś ostrzegał przed „złym stworzeniem, które zamieszkało w puszczy”… no właśnie, w TYM zakątku puszczy. A sznur, którym Cristal była przywiązana do drzewa, mógł się zerwać tylko w okolicznościach zagrożenia… Czy to oznaczało, że właśnie znajdowaliśmy się w najbardziej niebezpiecznym miejscu w lesie tej nocy?

   Ostatecznie w pewnej chwili byliśmy zmuszeni się zatrzymać, bo frędzle dyndające teraz z pozostałego skrawka peleryny nie tylko nie dawały nam już osłony, ale do tego jeszcze stały się wprost nie do wytrzymania, gdyż czepiały się wciąż o cierniste krzaki. Teddy więc, nie bez ciężkiego serca, pozbył się postrzępionej części materiału, czyniąc z niej tym samym raczej serwetkę-niewidkę, niż pelerynę – pozostawała jednak nadzieja, że zarośla skutecznie zakryją nasze nogi…

   Zanim jednak narzuciliśmy na głowy serwetkę-niewidkę, coś zamajaczyło w blasku naszych różdżek pod krzakiem.

   Victoire zbliżyła się do tego ostrożnie i wtedy ciszę lasu rozdarł najgłośniejszy jak dotąd dobiegający z jej gardła krzyk.

    Pod krzakiem leżało jakieś zmasakrowane zwierzę. Wciąż charczało lekko, leżąc w kałuży własnej krwi.

    Pierwszym skojarzeniem, jakie nasunęło mi się na ten widok, był pewien malutki nietoperek, którego ktoś kiedyś zabił w głębinach Starych Lochów. Drugą myślą było nagłe uświadomienie sobie, że bjuti wilczek miał rację – na naszej drodze coś było i z pewnością nie należało do pokroju królewny Śnieżki i siedmiu krasnoludków. Trzecia rzecz o jakiej pomyślałam, był to Złowrogi Zwierzak.

   Teddy i ja równocześnie zakryliśmy Victoire usta.

— Co to jest?! – wyrzuciła z siebie zduszonym głosem.

— Raczej co to zrobiło… – poprawiłam ją ledwie dosłyszalnym szeptem.

   Zwierzątko wciąż oddychało ciężko, spoglądając na nas błagalnie. Victoire wyciągnęła ku niemu różdżkę ze zdecydowaną miną, ale Ted chwycił ją szybko za przegub.

   W tym samym momencie rozległo się niewiele od nas odległe wycie.

— Nie ma na to czasu! – syknął Teddy, a Victoire wyrwała rękę z jego uścisku, ale mimo to nie odwróciła się już w stronę rannego zwierzątka, tylko rozejrzała się dookoła, szeroko otwartymi oczyma.

— A może to po prostu ten wilk? – podsunęła, ale raczej bez większego przekonania.

— Nie – powiedział Ted, kręcąc głową. Plamki księżyca padły na jego twarz, dziwnie wyostrzając mu rysy, czyniąc je przez to jakby trochę mniej ludzkimi – i przez ułamek sekundy gdy na niego patrzyłam, poczułam lekkie ukłucie niepokoju. To, co rozszarpało tego zwierza, a teraz zawyło nieopodal nas, nie mogło być tym przyjaznym i mądrym wilkiem, którego niedawno spotkaliśmy. To musiało być właśnie to, przed czym nas wilk ostrzegał, a teraz, kiedy Victoire krzyknęła tak głośno, na pewno było już na naszym tropie… na pewno wyczuwało węchem krew z wszystkich naszych zadrapań i skaleczeń… na pewno widziało szlak, którym przedzieraliśmy się wśród krzaków, ślady naszych stóp… Jedno było pewne – musiało to być coś o wiele potężniejsze od pająków, o wiele groźniejsze nawet od trójgłowego psa. To było coś, co zraniło jednorożca. To było coś, z czym nie mieliśmy wiele więcej szans od tego zbroczonego krwią zwierzątka, leżącego u naszych stóp.

   Narzuciliśmy na siebie szmatę pozostałą z peleryny-niewidki i czym prędzej zaczęliśmy się wycofywać. Co jakiś czas słyszeliśmy głośne wycie, głośniejsze z każdą chwilą… ale przecież uciekaliśmy w głąb lasu, tak jak nam nakazał wilk! Było już chyba jednak za późno. Gdybyśmy posłuchali go od razu i poszli we wskazanym przez niego kierunku… Przecież mogliśmy wrócić do Zamku po prostu okrężną drogą! A teraz wyraźnie zaczęliśmy słyszeć, jak coś przedziera się ku nam przez chaszcze, przyspieszyliśmy kroku, wypadliśmy na wolny skrawek dróżki wśród jeżyn, byliśmy już przy pozostawionym przez nas wśród krzaków Fordzie Anglii… Trzask gałęzi za nami nasilał się i nagle usłyszałam warczenie, ohydne warczenie, sto razy gorsze od trzech głów monstrualnego psa.

   Odwróciłam się i w tym samym momencie wydarzyło się kilka rzeczy równocześnie: potknęłam się o jakiś kamień i runęłam jak długa na ścieżkę, Victoire i Ted natychmiast polecieli na ziemię razem ze mną, a z krzaków wyskoczyło z okropnym warkotem coś – coś włochatego, jakby przygarbionego, stojące na tylnych łapach, o długich kończynach, długim pysku, wypełnionym ostrymi jak brzytwa zębami…

   W tej sekundzie moje myśli błyskawicznie powędrowały z Zakazanego Lasu do Wieży Ravenclawu, gdzie w moim kufrze jeszcze walało się stare wypracowanie na Obronę Przed Czarną Magią.

   To był wilkołak.

    Złowrogi Zwierzak to był wilkołak!

   Tylko wilkołak jest na tyle potężny, by móc zranić jednorożca!

   Ale przecież nie ma dzisiaj pełni!

   Ale przecież Ted mówił, że w tym lesie nie ma TAKICH wilkołaków!

   Ale przecież wilkołaki ponoć nie atakują zwierząt!

   Ale przecież wilkołaki nie zabijają ludzi!

   Ale za to ich gryzą – powiedział wstrętny cichy głosik w mojej głowie, lecz zanim zdążył dodać coś jeszcze, za gardło złapała mnie lodowata łapa strachu.

   Leżeliśmy pod peleryną na ziemi, ale doskonale było widać nasze łydki. Ja, Ted i Vi wstrzymaliśmy oddech, myśląc chyba wszyscy o tym samym: dlaczego wilkołak jeszcze nie atakuje…?

   Odwróciłam lekko głowę, szurając policzkiem o czarną ziemię i kącikiem oka dostrzegłam, jak potwór gapi się szeroko rozwartymi oczyma na nasze nogi wystające spod niewidki. Jego nos marszczył się, wyraźnie węsząc, nasze uszy wypełniał jego chrapliwy oddech… Ile zajmie mu dodanie dwóch do dwóch…?

   Aż nagle chrapiący odgłos zamienił się w straszny ryk.

   Wilkołak skoczył wprost na nas, ja, Vicky i Ted błyskawicznie przeturlaliśmy się po ziemi, niewidka odkryła nas, kiedy wszyscy zerwaliśmy się na równe nogi…

   Potwór cofnął się jakby zaskoczony i przez chwilę i on i my znieruchomieliśmy całkowicie, gapiąc się na siebie. Dopiero teraz, stojąc z nim twarzą w twarz, mogłam zobaczyć w całej okazałości grozę wilkołaka: jego zgarbiony grzbiet, poza niby potulna, ale jakby szykująca się do skoku, wzrok spode łba dziwnie błagalny… Błagam, żeby Victoire nie dała się na to nabrać…

   Z jej gardła wydobył się dziwny, zachrypły, wysoki dźwięk, jakby struny głosowe odmówiły jej posłuszeństwa, jej twarz była blada jak księżyc, jakby odpłynęła z niej cała krew. W oczach Teda natomiast było coś dziwnego, strach, ale również coś twardego jak kamień, zimnego jak stal i palącego jak ogień, w którym była wytopiona. Wtedy w moim sparaliżowanym przerażeniem mózgu, po raz pierwszy uformowała się prawdziwa i tak rzeczywista, że aż namacalna świadomość tego, że to właśnie taki potwór poranił ojca Victoire, że to właśnie takich stworzeń  nienawidził Ted. A wtedy ja też zaczęłam go nienawidzić, nie znosić go ze wszystkich sił, co mimo wszystko nie umniejszało mojego strachu przed nim, tak jak było w przypadku Teda i Victoire, którzy zbliżyli się do wilkołaka, unosząc różdżki…

   O szaleńcy, nie!

   Wilkołak przez chwilę stał wciąż oddychając chrapliwie, po czym nagle dostrzegł różdżki wycelowane prosto w jego nos. Jego pysk zmarszczył się i skrzywił, rozległo się głuche warczenie…

   I Victoire i Ted zginęliby zapewne bohaterską śmiercią, gdyby nie uratowało ich moje tchórzostwo.

   — ZWARIOWALIŚCIE?! – wrzasnęłam, po czym szarpnęłam mocno za kołnierze ich szat, ciągnąc je do tyłu w chwili, gdy wilkołak obnażył zęby i rzucił się w naszą stronę.

   Dwa czerwone promienie wytrysnęły z różdżek Teda i Vi, chybiając. Pchnęłam ich w stronę samochodu, a sama schyliłam się po połyskującą szmatę porzuconą na ziemi, po czym cisnęłam nią prosto w wilkołaka, rzucając się równocześnie do ucieczki…

    Dopadliśmy do samochodu.

   — JEDŹ! – wydarłam się, bo tym razem to Victoire znalazła się na miejscu kierowcy.

   Ujechaliśmy zaledwie kawałek, zanim z ziemi wystrzeliły ku nam zielone kolczaste pędy, czepiające się mocno samochodu, plączące się i zacieśniające wokół niego ciernistą siatkę. Co do licha, diabelskie sidła?! Zaraz jednak przypomniałam sobie, jak kiedyś Fiffie zaatakowały podobne macki, kiedy chciała usiąść na jakimś pieńku… Wyjrzałam szybko przez okno i spojrzałam w dół. Wokół nas były same takie pieńki.

   Nie ma to jak mieć takiego pecha, żeby podczas ataku wilkołaka, wjechać prosto w pole wnykopieniek!

    A jeżeli już o wilkołaku mowa, to wyplątał już się z peleryny, ale podążając za nami, sam również został zaatakowany przez złowrogie pniaki. Po chwili do warkotu silnika samochodu dołączyło wściekłe szczeknięcia wydawane przez wilkołaka – a to dało nam trochę czasu do namysłu.

   — I co teraz?! – wrzasnęła Victoire, siłując się z pedałem gazu, który na niewiele się zdawał w walce z wnykopieńkami. – Nie polecimy!!

— Trzeba się pozbyć tego wilkołaka! – wydyszał Ted, bo ledwie co bronił się przed zielonymi pędami, które dostały się do środka auta rozbitym oknem i teraz smagały go po twarzy i ramionach.

— Może nie trzeba będzie tego robić…? – wysunęłam z nadzieją, obserwując zmagania potwora z kolczastymi łodygami wystrzeliwującymi wciąż w jego stronę, ale niestety – wilkołak w tym starciu radził sobie o wiele lepiej od nas.

   I nagle ziemia zadrżała.

— Co znowu…?! – jęknęła Victoire, ale Teddy uciszył ją gestem, po czym zwrócił się w stronę okna, nastawił ucha, przez chwilę tak nasłuchiwał, po czym odwrócił się ku nam i oznajmił nagle:

— Poczekajcie chwilę! – I nie tłumacząc nic więcej, otworzył drzwi samochodu.

— CO?! – wydarłyśmy się ja i Victa.

   Ale Ted nie zwrócił na nas uwagi, tylko jakimś cudem wyminął chaszcze i zniknął. Victoire ze złości i ze strachu aż przyłożyła pięścią w klakson, który zawył głucho i rozpaczliwie.

— Głupia! – warknęłam. – Chcesz żeby wilkołak sobie o nas przypomniał?!

— Przypomni sobie dzięki debilnemu Tedowi Lupinowi, który właśnie dał mu się pożreć! – krzyknęła, kopiąc bezsilnie w pedał gazu. – Poczekajcie chwilę! Na co, na nasz pogrzeb?! Jak można być tak beznadziejnie głupim?!

   Lecz ja już przestałam jej słuchać. Wilkołak uwolnił się z zielonych pędów wściekłych pieńków i zaczął zbliżać się do Forda Anglii… kolczaste macki otaczające nasz samochód zmłóciły powietrze, potwór cofnął się… zaczął okrążać samochód, szukając luki pomiędzy wnykopieńkami…

— On tu idzie…! – zapiszczałam.

   Vika zamilkła, po czym obróciła się jak fryga na siedzeniu, dostrzegając w końcu wilkołaka, kręcącego się wciąż wokół auta i próbującego walczyć z ciernistymi łodygami byleby tylko się do nas dostać. Wyciągnęła różdżkę i niemal walnęła nią o kierownicę.

— JEDŹ TY CHOLERNY WRAKU!

   Ford Anglia podskoczył gwałtownie ale nie ruszył się nawet o cal, tylko oplotło go jeszcze więcej macek.

   Chyba jeszcze nigdy nie widziałam Victoire Weasley tak zdenerwowanej.

   Z jej różdżki aż wytrysnął snop czerwonych iskier, więc złapałam ją za łokieć i opuściłam jej rękę w dół.

— Schowaj lepiej różdżkę, bo to się może źle skończyć…

— A bez różdżki skończy się lepiej?

   Przejechałam oczyma po wgniecionym suficie.

— A ze złamaną różdżką?! – zniecierpliwiłam się.

— Cóż, nie byłabym na pewno pierwszym Weasley’em, któremu złamała się różdżka za tą kierownicą – wydyszała Victoire.

   Pędy wnykopieniek oplotły już prawie całe oparcie mojego siedzenia, a przecież było one powiększone czarami. Już tylko fotel kierowcy pozostał przez nie nietknięty… Usiadłam więc koło Victoire, a siedzenie natychmiast rozciągnęło się do odpowiednich rozmiarów. Kurczę, fajne byłoby to auto, gdyby nie było wrakiem… i gdyby nie było otoczone przez wilkołaka i mordercze macki.

   — No i gdzie ten Ted?! – Victa wciąż była rozzłoszczona ale teraz też widocznie zaniepokojona.

— Nie wiem, może się zgubił – odwróciłam głowę do tyłu, aby przekonać się, że wilkołak wciąż jeszcze nie dał nam spokoju. W uszach rozbrzmiewały mi straszne odgłosy jego ciągłej walki ze wściekłymi roślinami.

— Albo już wyje do księżyca… – powiedziała Victoire z nietęgą miną. Tak swoją drogą, to nie zdziwiłabym się zbytnio, gdyby jej i Teda nienawiść do wilkołaków wzrosła stokrotnie po tej nocy, o ile przeżyjemy oczywiście… a i ja zdążyłam już je nieźle znienawidzić, z racji tego, że jeden z nich właśnie próbował zatopić w nas swoje kły.

   Jedno nie uchodziło wątpliwości: ja i Victa byłyśmy w pułapce. Ted Lupin z niewiadomych przyczyn postanowił zabawić się w bohatera i tym samym pozostawić nas na pastwę losu, uwięzione w samochodzie atakowanym przez kolczaste pędy i otoczone przez krwiożerczą bestię. Co mu strzeliło do tego pustego łba?! Co jego zdaniem ja i Vi miałyśmy zrobić?

   Z twarzy Victoire znikły wszelkie ślady po wypiekach złości. Teraz była blada jak papier, jej ręce trzęsły się na kierownicy, usta rozchyliły się, a oczy prawie wyszły z orbit, kiedy jej wściekłość całkowicie pochłonęła panika…

   A może to wszystko to tylko zły sen? Tak… Ja, Ted i Victoire zasnęliśmy pewnie w jakichś krzakach, dziupli albo norze i po tych wszystkich przeżyciach z pająkami i trójgłowymi psami, śniły nam się teraz jakieś koszmary… Rano pewnie obudzimy się w jakiejś jaskini i smutni z powodu nie znalezienia Cristal, wrócimy do Zamku…

   Do domu.

   Przecież za parę dni miał być koniec roku szkolnego! Mieliśmy wrócić do domu, do rodzin… A co zrobią Fiffie, Domie i Simon, jeśli my tu zginiemy? W końcu to oni kryli naszą nieobecność w Zamku.

   Na wszelki wypadek.

   Tak powiedział Simon.

   Wyciągnęłam rękę i prawie natychmiast usiadła na niej Kłębopiórka.

   — Wiesz co masz robić – mruknęłam do niej.

   Sówka tylko rozwinęła skrzydełka, po czym wyleciała z samochodu, z gracją wymijając smagające powietrze pędy. I wtedy ziemia ponownie zadrżała.

   I znowu.

   Coraz głośniej.

   Łup.

   Łup.

   ŁUP.

   Nawet wilkołak znieruchomiał, nasłuchując. Nawet wnykopieńki zwolniły nieco i jakby skurczyły się w sobie pod wpływem dźwięku, zdającemu się wydobywać jakby z głębi ziemi.

   A ja nagle zdałam sobie sprawę, że przecież już słyszałam podobny dźwięk tej nocy.

   Troglodytarum Sylvaticum!

   Wilkołak również to zobaczył i zmarszczył nos. Victoire wpatrywała się w trolla z opuszczoną szczęką.

— TED!! – wrzasnęła tak głośno, że aż podskoczyłam obok niej.

— Niby gdzie?!

— Tam! – Po czym wskazała na trolla.

   W tym momencie pomyślałam, że chyba zwariowała.

— Że niby ten troll to ma być Ted?! – krzyknęłam.

   Teraz to Vicky spojrzała na mnie jak na wariatkę.

— Nie troll! Na jego grzbiecie…!

   I rzeczywiście. Na grzbiecie trolla leśnego siedział nie kto inny jak Ted Lupin, we własnej osobie! Jedną ręką trzymał się kępy trawy, a raczej włosów na głowie trolla, drugą wymachiwał różdżką, wyczarowując kolorowe iskry i obłoczki, troll natomiast podążał za nimi z głupawym uśmiechem, nieświadomy tego, że prowadzi go to wprost do wilkołaka…

   Rozległ się straszliwy ryk, który potoczył się echem po lesie, kiedy wilkołak skoczył na trolla i wbił w niego ostre jak noże pazury. Troll miał grubą skórę, ale nawet ona nie mogła oprzeć się szponom wilkołaka – a skoro mógł on zranić trolla, to co dopiero jednorożca…? Rozwścieczony olbrzym uniósł swoją maczugę…

    Ale wilkołak tak naprawdę nie był szczególnie zainteresowany walką z trollem leśnym. A przynajmniej nie aż tak, jak człowieczkiem siedzącym na jego ramionach. Próbował wdrapywać się i skakać w stronę Teda, a troll, nie zdając sobie sprawy z jego prawdziwego celu, próbował uderzyć go maczugą, wokół nich latały liście i drzazgi gałęzi drzew łamanych przez trolla, tumany ziemi wznosiły się wokół nich… Wilkołak drapał i drapał, próbując zwalić trolla na ziemię, aby sprowadzić na dół człowieczka i móc go ugryźć…

   Przez chwilę ja i Victoire uwięzione we wnętrzu auta, gapiłyśmy się na tę walkę, podczas której Ted chyba z pięćdziesiąt razy próbował trafić w wilkołaka jakimś zaklęciem i tyle samo razy uniknął zlecenia z pleców trolla wprost w stęsknione ramiona wilkołaka…

   Nagle obudziłyśmy się.

   — Szybko! – Victoire otworzyła drzwi samochodu, a ja, w lot zrozumiawszy o co jej chodzi, wysiadłam za nią.

   Gdy tylko to zrobiłyśmy, pnącza, do tej pory jakby odrętwiałe, uaktywniły się z nową zaciętością. Ja i Victoire wyciągnęłyśmy różdżki.

— Petryficus Totalus!

— Reducto!

   I tak oto udało nam się usunąć niemal wszystkie pędy więżące Forda Anglię, podczas gdy tuż obok nas wciąż trwała zażarta walka między leśnymi potworami. Otarłam czoło postrzępionym rękawem szaty, po czym spojrzałam w tamtą stronę, akurat wtedy, kiedy wilkołak podjął ostatnią rozpaczliwą próbę dostania się do Teda, troll zamachnął się, Ted uniósł różdżkę, buchnęło, błysnęło, rozległo się głuche tąpnięcie i piskliwy, trochę żałosny odgłos wilkołaka, który wylądował z hałasem na pniu pobliskiego drzewa, przetoczył się po ziemi, troll na dokładkę go kopnął, potwór ponownie zaskomlał i już całkiem znieruchomiał na ziemi, jedynie oddychając ciężko.

   Nastała głęboka cisza, podczas której słychać było jedynie chrapliwy oddech wilkołaka i bolesne pochrząkiwania trolla. A potem, krwawiąc chyba z dwudziestu ran, troll odwrócił się i odszedł, ciągnąc za sobą potrzaskaną maczugę i wzdychając ciężko, jak gdyby męczyło go już te ciężkie życie.

   Ted zsunął się z jego pleców w ostatniej chwili, zanim troll wkroczył w kolczaste krzaki. Przez chwilę staliśmy tak, cali obdarci i pokrwawieni, Ted po jednej stronie wilkołaka, my po drugiej. Wilkołak wciąż leżał skulony na ziemi. Nagle poruszył się, a wtedy my cofnęliśmy się gwałtownie.

   Próbował czołgać się w naszą stronę, ale widocznie kończyny miał nieźle połamane. Podniósł więc tylko swój ohydny łeb, a jego długi pysk rozwarł się, ukazując straszne zęby. Powietrze ponownie wypełniło okropne warczenie, po czym wilkołak kłapnął na nas kłami, jednak nic już nie mógł nam zrobić.

   Victoire trzęsła się od stóp do głów, lecz mimo to patrzyła twardym wzrokiem na wilkołaka bez cienia jakiejkolwiek litości. Ted, cały brudny i poraniony, nawet nie uraczył jednym spojrzeniem potwora wijącego się u naszych stóp. Wciąż dysząc ciężko, patrzył prosto na Victoire.

   Ona oderwała wzrok od wilkołaka i również na niego spojrzała.

   Przez chwilę nic nie mówiliśmy, choć byłam pewna, że Victoire i Ted doskonale porozumiewają się bez słów. Oczy Victoire płonęły w ciemności, niby źrenice drapieżnej harpii. Ted Lupin patrzył w nie z kamienną twarzą, bez najmniejszego strachu.

   Wilkołak zadarł łeb w agonii, po czym również napotkał na ostry wzrok Victoire Weasley.

    To wydarzyło się w ułamku sekundy, szybciej niż trwa jedno uderzenie serca. Ciało wilkołaka wyprężyło się w ostatnim akcie desperacji do skoku, Victoire rozszerzyła oczy i w tym momencie nie wiadomo jak, Ted wpadł na nią, zwalając ją z nóg…

   Victoire przejechała po ściółce leśnej, zatrzymując się dopiero pod gęstymi krzakami. Wilkołak upadł ciężko na ziemię, skamląc i wyjąc z bólu. Oszołomiona, pomogłam Vice wstać, po czym spojrzałam na Teda, ale nie zobaczyłam jego twarzy. Pochylał głowę nad raną na swoim przedramieniu, z której leciała krew.

    Rozległ się świszczący odgłos szybkiego wciągania powietrza w płuca. Victoire rzuciła się w stronę Teda, jednak on odtrącił ją zdrową ręką z taką siłą, że omal znów się nie wywróciła.

   — Do samochodu. Już!

  Wypełnione łzami oczy Victoire wciąż lśniły jak źrenice drapieżnego ptaka.

— Nie!

Ted Lupin miał twarz wykrzywioną bólem.

— Pauline Glam, zabierz ją stąd! – niemalże jęknął. Victoire zamiotła powietrze włosami, obracając się w moją stronę i sypiąc na mnie z oczu błyskawice.

— Ani się waż! – krzyknęła.

— Pauline…! – wyrzucił z siebie Ted już całkiem stłumionym głosem.

   Doprawdy. Ci to wiedzą, jak postawić człowieka w niezręcznej sytuacji…!

   Wciąż stałam jak sparaliżowana, jakbym dopiero co sama oberwała w głowę maczugą trolla. Teddy wciąż oddychał ciężko, ale nie płakał. Twarz stężała mu, jakby ledwo co powstrzymywał się od krzyku, po czym z trudem wyprostował się, chwycił zdrową ręką Victę za ramię i sam poprowadził ją w stronę samochodu.

   Już nie próbowała się mu sprzeciwiać. Cała drżąc, z oczyma pełnymi łez, posłusznie dała wsadzić się do Forda Anglii. Wsiadłam do samochodu razem z nią, wciąż nie mogąc wykrztusić ani jednego słowa, które mogłoby ją choć trochę uspokoić czy pocieszyć. Wilkołak wciąż skomlał cicho, kuląc się w kałuży własnej krwi, zupełnie tak samo jak to zwierzątko, które padło jego ofiarą.

   I nagle zrozumiałam, co Ted zamierzał zrobić. Sama prosiłam go kiedyś o pomoc do wypracowania w tej kwestii.

   Ted Lupin doskonale wiedział, w jaki sposób zabija się wilkołaki.

   Przez chwilę widziałam jeszcze, jak stoi nad potworem z kamienną twarzą. Jednak za tą maską czaiło się coś więcej; coś, co dostrzegłam po raz pierwszy, kiedy światło księżyca padło na jego twarz, czyniąc jej rysy jakby mniej ludzkimi, jakby Ted Lupin sam był wilkołakiem, takim samym, jakiego właśnie zamierzał dobić…

   Potem odwróciłam wzrok.

   Rozległ się głuchy odgłos i skomlenie nagle ustało.

   Zaraz potem zapanowała całkowita cisza.

________________________________________

O Merlinie.

Sama nie wierzę, że w końcu wstawiłam ten rozdział!

Zakładając, że nie opuściliście tego bloga, albo że po prostu nie oglądacie X-Mena (tsaaa, leci teraz na Polsacie), mam nadzieję, że mimo wszystko ktokolwiek przeczyta ten rozdział po... trzech miesiącach...?

Jedno mogę Wam obiecać: kolejnego (i zarazem ostatniego) rozdziału możecie się spodziewać na 100% wcześniej, niż w grudniu ^^"

Rozdział ten (z wyrazami skruchy) dedykuję wszystkim swoim czytelnikom, a w szczególności Dominice, która niedawno się tu pojawiła ~

Co by tu jeszcze... Komentujcie!

Niby mi się nie należy za zwłokę, aczkolwiek... nie umniejszajcie przez to pracy, jaką włożyłam w ten rozdział!

Nox/*

~ Tita